A MARÍA
Envólveme amor meu,
Ata que me desvaneza,
Oh, voluptuosa tentación,
Quen che fala como eu che falo,
Pregúntate se o teu gran amor
Pode compararse nunca co meu,
Pero que importa,
Se non me amas,
Non mo digas,
Se amas a outro,
Non mo digas,
Se lle abres os teus beizos cun bico,
Non mo digas,
Eses beizos que desexei para min,
Non mo digas,
Se dormes nos seus brazos,
Non mo digas,
Se outro aparece no teu camiño
En cuxos brazos poidas entrelazalo,
Non mo digas,
Cando sintas o ruído do mar
E esteas a piques de sucumbir de amor
E de melancolía,
Déixate envolver pola súa beleza,
Como cunha aureola de flores,
E se outro che fai oír con apaixonado acento,
Que te quere,
Non mo digas,
Fúcheste rodeada dos meus desexos,
Dos meus celos,
E cáenme bágoas de fel,
Mentres me debato no horror dos meus anos,
No caos da miña natureza,
Pensando en devorar a aquel que te posúa,
Pero sei que aínda conservas
A este sedutor nos teus recordos,
Pero se non é así,
Non mo digas,
Non, non mo digas,
Agora estás lonxe e véxote,
Nos raios do sol véxote,
Neles vexo o teu sorriso,
Nel móstrasme todas as profundidades,
Porque ese raio de sol,
Ilumina un abismo,
Como unha bágoa,
Como os cabelos brancos dunha cabeza calva,
Como unha palabra que non se di,
Non ma digas,
Oireina despois da miña morte
Se é a dun último canto de tristeza.
Vicente Piñeiro