Hai avoíña se viras o forno!
ten teito novo e pedra lavada!
naceulle unha fiestra!
un ollo de adorno!
Naceu ilusión onde ti enfornabas.
Hai miña vella o forno quenceu!
Sorrí a cantería á xente que veu!
Cantos boliños alí se criaron…
Medraron teus fillos baixo o seu amparo…
Xa no hai rascadoiro, nin pá, nin artesa…
Non queda arrecendo á bola e ó pan…
Estén leda na estrela, cumpriuse a promesa
Hai xente na casa e é xente de paz.
Xente que alenta no medio das pedras
que ti acariñache e te viron chorar.
Xente que pisa teu horto, túa terra
que foi a túa vida e único fogar.
Acordo que alí criabas un porco
que ulía nas pedras e fozaba o chan
De mimo colmabas ó desafiuzado
era sustento, non querías chorar.
Escaso pra todos era repartido
esclavo marrote de familia pobre
bendito manxar a graxa dun lisco
onde comen catro tamén sete comen.
Avóa querida o forno ben lembra
o trigo fiado que traguías de lexos
as pingas na testa, a dor na cabeza,
a pena e o medo contigo parexos.
Naquel recunchiño túa nai te criou.
Sen pai, só as dúas gradando na vida.
Agora sorrides pensando no forno.
Xa ten quen o coide! Quen o pensaría??
E. C.
Comparte
Síguenos en
Copyright LugoSempre.com 2021