Onte pola tarde estaba eu moi tranquilo paseando pola muralla, cando me atopei co meu amigo Valentín que viña en sentido contrario; saudámonos e estivemos charlando un anaquiño. Díxome se o acompañaba e así poderiamos charlar máis tempo. Aceptei porque eu son así e contoume o que lles vou relatar agora. Velaí:
— Sabías que Pepita tivo un balbordo co marido —dixo Valentín. Díxenlle que non. E como o ía saber se eu non vira a Pepita!
— E logo que lles pasou? —quixen saber.
— Pois ela tivo que madrugar máis da conta para ir ao hospital mirarse a raios, e preguntoulle ao marido se a levaba no coche, pois ela non ten carné.
— E levouna?
— Non, o marido díxolle que non ía facer de taxista. Entón ela saíu da casa moi cabreada. Pero o marido foi tras dela dicíndolle que cambiara de idea e que a levaba.
— Penseino mellor e lévote! —díxolle.
Pero ela estaba moi alporizada e non quixo.
— Agora non fai falla que me leves, ben sei ir soa! —dixo, e liscou.
— Daquela, foi andando? —dixen eu.
— Non, foi até a estación do tren, que lle quedaba preto para pillar un taxi, pero non había ningún. “Vaia”, dixo ela, “e din que ó que madruga Deus lle axuda”. E velaí que ao seu carón pasaba o maquinista do tren, ouviuna queixarse e díxolle:
— Señora, vostede ten algún problema?
E Pepita contoulle que non había un taxi preto e facíaselle moi tarde para ir ao hospital.
— Teño que ir ao hospital facerme unhas placas, e se non chego a tempo non me atenden e mándanme volver dentro de quince anos e xa levo dez esperando— dixo ela.
— De ningunha maneira, señora —díxolle o bo do maquinista—. Non lle vai ocorrer nada diso, vostede chega a tempo coma me chamo Marcelino, veña comigo.
Pepita foi con el pensando que a ía levar no coche e velaí que lle mandou subir no tren.
— Pero se o hospital é aquí en Lugo, non na Coruña.- díxolle Pepita.
— Xa o sei señora —contestoulle o maquinista-. Vostede suba ao tren.
Pepita obedeceu e o maquinista puxo o tren en marcha. Saíu da estación cara a Santo Domingo, parou nun semáforo, detívose un intre fronte ao Hotel Méndez Núñez para deixar un turista, viaxou por algunhas rúas, deulle a volta á muralla e ao chegar á porta Toledana virou á dereita cara a Montero Ríos e seguiu pola Fervedoira ata chegar ao hospital.
— Xa chegamos señora –díxolle o maquinista-. A tempo para os raios, xa lle dixen que a ía traer.
— Isto non hai cartos que o paguen –díxolle Pepita moi contenta.
— E como puido chegar até o hospital co tren? – pregunteille eu ao meu amigo Valentín.
— Pois non cho sei, só que polo visto di a alcaldesa que as rúas están feitas unha merda desde que o tren levou a Pepita ao hospital, e non as arranxa porque di que as ten que arranxar a Renfe e non o concello.
Pois é verdade que ás veces pasan cousas moi raras nesta cidade…
“Dos contos e cousas de Lugo”
Vicente Piñeiro
Comparte
Síguenos!
Copyright LugoSempre.com 2024