Oh, María,
Ti es a miña delicia,
E aínda non te saboreei,
Ti es a miña delicia,
A delicia que espero,
Nalgún paseo solitario,
No lugar que hei volver,
E atoparte,
Ti es a miña delicia,
Esta noite contei as estrelas
E ti non estabas,
Pero non me fío de ningunha,
Esperei á Aurora
E non tiña nada que contarme,
Este poema escríboo
Ao resplandor da alba
Case non vexo,
E pregúntolle por ti ao luceiro,
E contéstame,
E pregúntame quen es,
E dígolle,
Ela é a miña delicia,
É a delicia que me espera,
A alegría posible para min,
Cal é a orixe do teu suplicio
Pregúntame,
Pregúntalle á Aurora da miña mocidade,
Dígolle,
Ela era unha flor encantadora,
Pero non a quixen coller,
Dígolle,
Ela é a miña delicia,
E me durmín nun pesado soño
E chegaron recordos inoportunos
Neles había ausencias,
Soños nos que me afogaba,
Pantasmas de mulleres que adorar,
De deusas,
E atopei a esa criatura imaxinaria,
A esa felicidade imaxinaria,
Chea de amores reais,
Ela é a miña delicia
E cando xa estaba na miña alma
Unha inquietude insoportable
Turbaba a miña delicia,
Afastábase,
Cunha mirada distraída
Dirixía un sorriso a outro
E desesperábase o meu instante de felicidade,
Pero eu gardaba a vida enteira na súa mirada,
No seu sorriso,
Nas súas palabras,
Amarame cando volva,
A miña alma agora é unha dor,
Que se mestura cos ventos,
De súpeto perdín de vista o universo,
Sol, dime, por que saíches agora?
Vicente Piñeiro
Excelente poesía, te llega al alma.