Oh, María,

Ti es a miña delicia,

E aínda non te saboreei,

Ti es a miña delicia,

A delicia que espero,

Nalgún paseo solitario,

No lugar que hei volver,

E atoparte,

Ti es a miña delicia,

Esta noite contei as estrelas

E ti non estabas,

Pero non me fío de ningunha,

Esperei á Aurora

E non tiña nada que contarme,

Este poema escríboo

Ao resplandor da alba

Case non vexo,

E pregúntolle por ti ao luceiro,

E contéstame,

E pregúntame quen es,

E dígolle,

Ela é a miña delicia,

É a delicia que me espera,

A alegría posible para min,

Cal é a orixe do teu suplicio

Pregúntame,

Pregúntalle á Aurora da miña mocidade,

Dígolle,

Ela era unha flor encantadora,

Pero non a quixen coller,

Dígolle,

Ela é a miña delicia,

E me durmín nun pesado soño

E chegaron recordos inoportunos

Neles había ausencias,

Soños nos que me afogaba,

Pantasmas de mulleres que adorar,

De deusas,

E atopei a esa criatura imaxinaria,

A esa felicidade imaxinaria,

Chea de amores reais,

Ela é a miña delicia

E cando xa estaba na miña alma

Unha inquietude insoportable

Turbaba a miña delicia,

Afastábase,

Cunha mirada distraída

Dirixía un sorriso a outro

E desesperábase o meu instante de felicidade,

Pero eu gardaba a vida enteira na súa mirada,

No seu sorriso,

Nas súas palabras,

Amarame cando volva,

A miña alma agora é unha dor,

Que se mestura cos ventos,

De súpeto perdín de vista o universo,

Sol, dime, por que saíches agora? 

 

Vicente Piñeiro 

Comparte

Síguenos en

Copyright LugoSempre.com 2021

Política de privacidad