A María,
Un día abraceina
Aquel día pronunciei o seu nome
Ela era distinta ás demais
O primeiro día non lle falei de amor
Ela xa tiña un amor
Pero aquel día abraceina
Tiña ante min eses ollos
Que eran como tormentos do pincel de Apeles
Dous inmensos recordos
Eran dúas poesías iguais
Eran dúas pingas de mar
Eran as follas azuis
Dunha colleita de flores descoñecidas
Un día abraceina
Podía ser unha filla de Adán
Os seus bicos eran ardentes
Como o pecado
Pero non me lembro das súas bágoas
Nin dos seus bicos
Ela era distinta ás demais
Talvez viuse seducida no outono
E eu estou atado por unha corda grave
Chámase vellez
Esa viaxeira nocturna
Que non ve o ceo brillante
Por encima da súa cabeza
Un día abraceina
Esa noite había néboa
A terra fumaba indolentemente
Ás veces expeliámola pola boca
E o fume formaba volutas
Ao redor dos seus cabelos
Non podo falar máis dela
Ela xa ten un amor
Non falarei diso
Ela é filla da terra
A ela un día abraceina
Posúe a autoridade das odaliscas
Pero un día díxome
“Ven ao meu banquete delicioso
A encher néctar de rosas nas nosas copas”.
Como me diría Safo
Como me diría madama Sand.
Vicente Piñeiro