Conversa coa morte.

A María,

Oh doce María

As dozuras do momento

Son os desgustos do mañá

Pero que importa

Hoxe saín á rúa

O ceo estaba espido

Ao non haber nubes parecía un deserto

Pero de noite

No ceo saen os habitantes dos seus palacios

As estrelas e a terra repobóanse

Énchense de luz

Nalgún lugar murmuraban

Que o Sol pola noite durmía coa morte

A morte é unha muller

Que ninguén lle abre a porta do pracer

Esa muller é viúva de moitos maridos

Viúva desde fai miles de anos

Sobrevive escuramente

Ela en balde subiu con Cristo á cruz

A min ás veces prométeme un escuro recuncho

A cambio de poemas prométeme unha gran sepultura

Díxome que podería ocupar unha praia areosa

Onde queiras morrer ven a buscarme dime

Díxome que estaba cativada pola miña nobre ruína

Polas miñas soidades fondas e apracibles

Pola miña modesta vida

Mentres estivo comigo

Escribinlle un groso volume que levaba nas súas mans

Cando se foi sentín unha tristeza e unha alegría inexpresable

Ás veces escríbeme cartas

Pregúntame se sigo levando a miña modesta vida

Unha vez escribiume dicindo que consagrara a súa vida aos altares

Que eran fogares sempre abertos do pai común dos homes

A última carta está escrita cunha actitude triste e un aire serio

Noutra díxome que coñecera un home parecido a min

E que o ía levar ao sacrificio

Pero foi para darme celos

Ela ás veces fálame do seu avó e do seu carácter de ferro

Ata ese día eu non sabía que a morte tivera un avó

Pero ela non mente

Tamén me dixo que non era deste século

Eu unha vez tamén lle escribín unha carta

Dirixina a unha das miñas máis modestas parentes

A dirección onde llas enviaba era aquel ao que os homes

Van pedir soidade

Xa coñezo a dirección e non a esquecerei cando chegue a miña hora

A morte non ten prexuízos

Díxome que estivera en todas as épocas e en todas as guerras

Díxome que sempre estivera activa e xamais de baixa por enfermidade

Agora non lembro se aquel groso volume que levaba o día que se foi

O escribira eu

Porque estaba cheo de borróns e de nomes e apelidos

Escribinlle unha carta preguntándolle polo avultado manuscrito

Preguntándolle se fora eu quen llo escribiu

E contestoume: Velaquí a carta:

Querido Vicente,

Isto que viches foi por descoido

Pero ti sabes que a morte nunca se descoida

Logo foi unha simple táctica

Nese manuscrito están apuntados os mortos e os vivos

Os mortos antigos quedan demasiado lonxe

Están borrosos

Podo dicirche que a ningún deles o matei dúas veces

Porque só se vive unha vez

Ao longo da historia cargueime sociedades que substituíron a outras

Cidadáns de honra e sen ela

Ao corpo diplomático e aos obreiros

Ricos e pobres

Nunca perdo a partida nin me deixo gañar polos reis

Sempre teño boas cartas e un bo xogo

E non hai desquite posible

Nin sinto ningún remorso

Se busco a alguén na feira e non o atopo

Vou buscalo á súa casa

A morte é unha coroa que todos teñen que aceptar cando se lles ofrece

Que opinas, querido Vicente?

Sei que non ignoras a miña lealdade e sabes que presto inmensos servizos

Sei que se estivese aí contigo pasarías vagamente

A túa mirada por riba da miña cabeza

Porque non me tes medo

Mesmo ao ver o meu aspecto ameazante

Por expresarme con franqueza…

Querida morte, escribín,

aínda que remova o po de todos os mortos da historia

Non extraería diso ningún argumento contra ti

Os mortos son unha vella bandeira

Para algúns chea de gloria

Para outros chea de miseria e de terror

Esa bandeira xa non a levanta ningún alento de vida

Ti xa es unha relixión

Es como a monarquía

Es como Deus ou como o diaño

E sempre serás preferible a calquera cousa

Porque integras a mellor orde da igualdade…

Vicente Piñeiro