A Virtudes.

Certo día Virtudes chegou a Lugo. Era gorda e pesimista e foi á catedral por ver si operaba un milagre. A xente vestía de café de domingo. Algúns tiñan ensaiados os sorrisos . Virtudes miraba para todo o mundo e todo o mundo miraba para Virtudes. Os señores eloxiaban cos seus ollos aqueles inventos para teteiros e as beatas cuspían debaixo dos veos as seus envelenados sorrisos. Vi rtudes, ese día estaba en Lugo porque ao día seguinte ía co seu pai, o señor Malumbres, a ese asedio que se chama Hospital de Día. Así foi que despois de escoitar seis misas de seis cregos e dar dúas voltas pola muralla, Virtudes caeu rendida polo cansazo e entregouse ao sono moi esgotada, tan esgotada que non se quitou a faixa nin as pulseiras. Ao día seguinte pensaba na pereza que lle daba levantarse da cama e fíxoo para dar voltas polo cuarto coma unha pelota e atopou unha porta que daba ao cuarto de aseo. Mirouse ao espello e viu na súa cara unha erupción de carafunchos. Virtudes cheiraba a pneumático, a súa faixa era de goma e ela rodaba coma se fose unha roda. 

“Pasaremos pola Xunta arranxar os papeis da pensión non contributiva de mamá” , díxolle a seu pai.

E pola rúa preguntan:

“Vostede sabe onde está a Xunta ?”

“Ou!, teñen que ir ao Multiusos” , díxolles un home que cheiraba

a comida. 

“ Vaian por aquí e por alá e ao final desta rúa verán un edificio enfronte dunha porta da muralla que tamén queda enfronte da rúa Monforte, pero está un pouco antes doutra rúa que baixa antes da que lles digo” .

E Virtudes e seu pai andaron, andaron e andaron. Cando lles pareceu que chegaran ao lugar perfectamente indicado, viron un edificio do que entraba e saía moia xente.

“Carallo!”, dixo ela. “Nesas vivendas vive case toda a xente de Lugo”.

Virtudes vía mulleres entrar e saír coas bolsas da compra e pensou que aquel edificio non podía ser o da Xunta porque parecía un supermercado.

“ Bo! Nada!” , pensou. Iría de compras ela tamén. No hospital tiña cita ás doce da mañá e aínda eran as nove e media.

“ Perdoe vostede” , lle dixo a un funcionario moreno de solario que lía o xornal tras dun mostrador. O tipo mirou para a moza e cambioulle a cara cando lle pareceu que a pregunta lla formulaban aqueles caprichos para a boca do home. 

“Que mágoa!”, pensou o funcionario mirando para os fatigadísimos peitos que se pousaban enriba do mostrador. “Case acabara de ler as necrolóxicas e tivo que vir esta vaca” 

“Que quere?” , dixo o funcionario que ulía a bicarbonato porque tramitara un eructo. 

Virtudes mordeu os beizos facendo unha transición e dixo: “ É que vexo subir e baixar moitas mulleres coa bolsa da compra e quería saber en que piso está o supermercado.”

“Ha, h a, h a!” , riu o espírito burlón do lacazán mirándolle as tetas. “Muller este é o edificio do Multiusos da Xunta de Galicia e esas mulleres son as funcionarias que saen tomar café e facer as compras.” 

Virtudes mandoulle tres preguntas máis ao escravo e saíu aldraxada. “Agora imos ao hospital que xa case é a hora”, lle dixo ao seu pai que se sentara nun banco imitando as poses dos traballadores.

Cada hora é unha historia e cada un a vive como pode e onde lle toca. Virtudes gastou o tempo, fixo o tempo e se lle morreu o tempo de mesa en mesa, de piso en piso e non arranxou nada. En resumo, tempo perdido, tempo desaproveitado. E coma a un segundo lle sucede outro, digo, na vida real. Virtudes saíu pitando cara o hospital. Ela chegara a Lugo dende un mundo recollido, ás veces misterioso, cargada de medos, cargada de soños, sen facer unha lectura desa sociedade onde eses medos e eses soños se constrúen.

Vicente Piñeiro